Κυκλαδικά Ειδώλια

Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν τα νησιά του κεντρικού Αιγαίου «Κυκλάδες» γιατί τα φαντάζονταν σκόρπια σε κύκλο, γύρω από το ξακουστό νησί και ιερό του Απόλλωνα, τη Δήλο.
Κατά την τρίτη χιλιετία π.Χ., σύμφωνα με τις αρχαιολογικές ενδείξεις, στις Κυκλάδες υπήρχαν καλά οργανωμένες και σχετικά πολυπληθείς κοινότητες με ανεπτυγμένες μεταξύ τους τη θαλάσσια επικοινωνία και το εμπόριο. Στη διάρκεια αυτής της χιλιετίας, η μεταλλοτεχνία αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή των ανθρώπων, παράλληλα με την κεραμική και πιθανώς τη ξυλουργική ή την υφαντική που δεν αφήνουν βιώσιμα υλικά κατάλοιπα. Η κυριότερη μορφή τέχνης του Κυκλαδικού πολιτισμού που γνωρίζουμε είναι η μαρμαρογλυπτική. Στις Κυκλάδες, λοιπόν, βρίσκουμε σε αφθονία λευκό μάρμαρο καλής ποιότητας και η ύπαρξη του φαίνεται ότι ενθάρρυνε την ευρεία χρήση του, για την κατασκευή αντικειμένων και εργαλείων πρακτικής ή συμβολικής χρήσης. Ανάμεσα τους, τα Κυκλαδικά ειδώλια είναι το πιο χαρακτηριστικό δημιούργημα του Κυκλαδικού πολιτισμού, λόγω του μεγάλου αριθμού τους, της ποικιλίας στην τυπολογία τους και τη σημασίας που είχαν για τους κατόχους τους.

Τα Κυκλαδικά ειδώλια δεν μπορεί να τα αντιμετωπίζει κανείς ως εξαιρετικές ή απροσδόκητες επιτυχίες τεχνιτών που πειραματίζονταν σ’ ένα πολλά υποσχόμενο υλικό, την αυγή του πολιτισμού. Η αυτοτέλεια, η ήσυχη βεβαιότητα και η ηρεμία ύφους που αποπνέουν, μαρτυρούν μια μεγάλη τέχνη και όχι απλώς την τέχνη του πρωτάρη. Μπορεί να είναι έργα πρώιμα σε χρονολογία και πρώιμα στην ιστορία της ανθρώπινης δημιουργίας, όμως δεν παύουν να φαντάζουν στα μάτια μας σήμερα σαν εκπληκτικά επιτεύγματα.