«Κάθε τέχνη έχει τις ρίζες της στο ανθρώπινο μυαλό,
περισσότερο στις αντιδράσεις μας παρά στον ίδιο τον ορατό κόσμο, και ακριβώς επειδή η τέχνη είναι ¨αντιληπτική¨,
όλες οι παραστάσεις αναγνωρίζονται από το ύφος τους».
E.H.Gombrich, Art and Illusion

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Ημερίδα της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαίων και Νεωτέρων Μνημείων

Δευτέρα 22/11/2010
Αμφιθέατρο του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού 
(Μπουμπουλίνας 20-22, Αθήνα)
10:00 π.μ.


Τα έργα που θα παρουσιαστούν:
- Συντήρηση της Πύλης του Αδριανού
- Συντήρηση λίθινων ενεπίγραφων στηλών, ψηφιδωτών και επιχρισμάτων στην αρχαία Ολυμπία
- Συντήρηση των εντοίχιων ψηφιδωτών της Μονής Δαφνίου
- Συντήρηση των εκθεμάτων του Λαογραφικού Μουσείου Λάρισας
- Προληπτική συντήρηση υαλοθετημάτων Κεγχρεών και ανάπτυξη συνθηκών εργασίας 

  στο Μουσείο Ισθμίας
- Συντήρηση των εντοίχιων ψηφιδωτών της Νέας Μονής Χίου
- Συντήρηση τοιχογραφιών ναού Ταξιαρχών Γουριάς Μεσολογγίου
- Συντήρηση τοιχογραφιών, ψηφιδωτών δαπέδων και αρχιτεκτονικών μελών 

   στην Casa Romana της Κω
- Συντήρηση εκθεμάτων του Μουσείου Αστικού και Λαϊκού Βίου «Οικία Μανουσάκη» 
   στη Σπάρτη
- Συντήρηση της Ουρανίας του παλαιού ναού Αγίου Ανδρέα Πατρών

Acropolis of Athens, Full Reconstruction

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Η Δαντελού,1669-70, Λούβρο

Ο πίνακας "Η Δαντελού" χρονολογείται το 1669-1670, βρίσκεται στο Λούβρο και είναι από τα πιο γνωστά έργα του Βερμέερ. 
Σε σχέση με τα υπόλοιπα έργα, με σκηνές καθημερινότητες, ο πίνακας αυτός έχει την ιδιαιτερότητα να απεικονίζει την κοπέλα από κοντά, ενώ στα άλλα έργα του ο καλλιτέχνης προτιμούσε μία περισσότερο σύνθετη προοπτική όπως είδαμε.

Ο χώρος είναι ο εσωτερικός ενός σπιτιού και απεικονίζεται μια γυναίκα να κεντάει. Το φόντο είναι φωτεινό και το πρόσωπο της σκιασμένο. Τα χρώματα που χρησιμοποιεί είναι το μπλε, το κίτρινο και το κόκκινο. Χρώματα που βλέπουμε σχεδόν σε όλα τα έργα του. Βλέπουμε ένα εξαιρετικό δείγμα της χρήσης κουκίδων από τη χρήση των οποίων υπάρχει ασάφεια και διάλυση της μορφής.



Γυναίκα που γράφει γράμμα, 1665, Εθνική Πινακοθήκη,Ουάσινγκτον


Ο πίνακας "Γυναίκα που γράφει γράμμα" χρονολογείται το 1665 και βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον. 
Σε ένα εσωτερικό χώρο ενός σπιτιού απεικονίζεται μια γυναίκα καθισμένη μπροστά από ένα τραπέζι με το βλέμμα της στραμμένο προς τον θεατή, ενώ συγχρόνως γράφει ένα γράμμα. 
Φοράει μια κίτρινη ζακέτα με γούνινο τελείωμα στις άκρες. Το ίδιο ντύσιμο βλέπουμε και στον πίνακα "Γυναίκα με μαργαριταρένιο κολιέ", ενώ δεν αποκλείεται να πρόκειται για την ίδια γυναικεία μορφή. Το κίτρινο χρώμα είναι από τα αγαπημένα του Βερμέερ αλλά στους πίνακες ο συμβολισμός τους παραπέμπει σε γυναίκες ελαφρών ηθών. Το γράμμα υποθέτουμε ότι είναι ερωτικού περιεχομένου. Στο τραπέζι μάλιστα υπάρχει νομισματοθήκη. Υπάρχει η ιδέα της ματαιοδοξίας.


Γυναίκα με Μαργαριταρένιο Κολιέ, περ.1665, Πινακοθήκη Βερολίνου

Ο πίνακας χρονολογείται περίπου το 1665 και βρίσκεται στην Πινακοθήκη του Βερολίνου. 
Η σκηνή, όπως στα περισσότερα έργα του Βερμέερ, διαδραματίζεται σε έναν εσωτερικό χώρο σπιτιού. Η σκηνές με κυρίες στην τουαλέτα τους είναι δημοφιλείς στην Ολλανδική τέχνη του 17ου αιώνα. Το φως που μπαίνει από το παράθυρο αριστερά φωτίζει το δωμάτιο και το πρόσωπο της γυναίκας, ενώ οι κουρτίνες και το φόρεμα της κοπέλας είναι χρωματισμένα σε κίτρινους τόνους. Το κίτρινο χρώμα μπορεί να παραπέμπει σε γυναίκες ελαφρών ηθών.  Η κοπέλα παρατηρεί το είδωλο της σε ένα μικρό καθρέπτη που βρίσκεται κρεμασμένος απέναντι της δίπλα στο παράθυρο, ενώ η έκφραση της μοιάζει να δείχνει ικανοποίηση. 
Τα αξεσουάρ της τουαλέτας στο τραπέζι συνθέτουν μια όμορφη νεκρή φύση, ενώ παράλληλα συμβολίζουν τη ματαιοδοξία, τα γήινα αγαθά και την υπερηφάνεια. Τα μαργαριτάρια, επίσης, στο λαιμό της κοπέλας συμβολίζουν τη ματαιοδοξία. 

Γυναίκα με Kανάτα Nερού, 1664, Μητροπολιτικό Mουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη

Ο πίνακας αυτός με την "Γυναίκα με κανάτα νερού" χρονολογείται το 1664 και βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Η σκηνή και εδώ διαδραματίζεται σε έναν εσωτερικό χώρο σπιτιού. 
Η γυναίκα είναι μεσοαστή όπως αντιλαμβανόμαστε από την ενδυμασία της. Η ενδυμασία της γυναίκας είναι και εδώ ζωγραφισμένη στα χρώματα που αγαπά ο Βερμέερ, το μπλε και το κίτρινο. 
Τo κόκκινο χρώμα που χρησιμοποιεί ο Βερμέερ στο τραπεζομάντιλο με λεπτομέρειες λουλουδιών σε μπλε και κίτρινο χρώμα, στα ίδια δηλαδή χρώματα με την ενδυμασία της γυναίκας, δίνουν σε όλο το έργο ένα δέσιμο και ένα ύφος ηρεμίας. Στο κεφάλι  της φορά ένα άσπρο μαντήλι το οποίο, μαζί με το φως που μπαίνει από το παράθυρο αριστερά, φωτίζει το πρόσωπο της και στρέφει το βλέμμα του θεατή προς τα εκεί.  
Το παράθυρο ανοιχτό στα αριστερά με το χέρι της γυναίκας να το ανοίγει υποδηλώνει την επικοινωνία του εσωτερικού χώρου με τον εξωτερικό. Για την μορφή της γυναίκας υπάρχουν δύο ερμηνείες: Πρώτον, η γυναίκα με την κανάτα, ως προσωποποίηση της εγκράτειας, κοιτάζει έξω από παράθυρο θέτοντας το δίλημμα μιας πρότυπης συμπεριφοράς και μη.  Δεύτερον, σύμφωνα με τους μελετητές πρόκειται για αλληγορία του Ολλανδικού έθνους που κοιτάζει πέρα από τους περιορισμούς του χώρου, τις ευρύτερες θαλάσσιες οδούς, ερμηνεία που ενισχύεται από τον χάρτη που βρίσκεται στον τοίχο πίσω από τη γυναίκα. Η δεύτερη ερμηνεία ωστόσο θα λέγαμε ότι υστερεί μπροστά στην απλότητα της οικιακής σκηνής. 
Ο τόσο επιδέξιος ρεαλιστικός τρόπος που ο Βερμέερ απεικονίζει τις επιφάνειες και τις δομές γίνεται και εδώ αντιληπτός. Η κανάτα , το βελούδινο τραπεζομάντιλο...

Γυναίκα που Κρατά Ζυγαριά, 1664, Εθνική Πινακοθήκη, Ουάσιγκτον

Το έργο αυτό χρονολογείται το 1664, βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον και πρόκειται για ένα από τα λιγότερο φωτεινά εσωτερικά του Βερμέερ. Το φως με μία λεπτή αχτίδα ηλίου μόνο να μπαίνει από το παράθυρο αριστερά, φωτίζοντας το λευκό μαντήλι στο κεφάλι της γυναίκας και τη γούνα στο φόρεμα της.
Η σκηνή όπως βλέπουμε στο φόντο έχει πίνακα ο οποίος απεικονίζει τη Δευτέρα Παρουσία, όπου αντικείμενα όπως ο χρυσός και τα μαργαριτάρια δεν θα έχουν καμία αξία. Η αναπαραγωγή έργων άλλων καλλιτεχνών στους πίνακες του Βερμέερ είναι ένα γοητευτικό χαρακτηριστικό του έργου του. Δεν είναι ο μόνος από τους καλλιτέχνες του 17ου αι που χρησιμοποιεί τον πίνακα μέσα σε πίνακα αλλά στον Βερμέερ δεν πρόκειται για διακοσμητικά ή αντικείμενα τέχνης συνηθισμένα στην εσωτερική διακόσμηση της εποχής. Μερικές φορές, ο πίνακας που παρουσιάζεται μέσα στη σύνθεση είναι ένα μέσο για να κατανοήσουμε συμβολικές έννοιες ή αλληγορικές αναφορές. 
Η σκεπτική έκφραση της γυναίκας και το γεγονός ότι σηκώνει τη ζυγαριά μπροστά από έναν πίνακα που απεικονίζει τη Δευτέρα Παρουσία έχει θεωρηθεί ως συγκαλυμμένη αλληγορία για τον Καθολικισμό. Η γυναίκα φαίνεται να σκέπτεται σε ποια πλευρά να ρίξει τη ζυγαριά, σε αυτή των υλικών πραγμάτων ή σε αυτή της λύτρωσης της ψυχής. Η γυναίκα θα μπορούσε σύμφωνα με τους μελετητές να συμβολίζει την Παρθένο Μαρία που μεσολαβεί για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η διαμεσολάβηση αυτή ξεκινά με τον ρόλο της ως μητέρα του Σωτήρα και ίσως για αυτό εμφανίζεται έγκυος. 
Η ζυγαριά είναι προσεκτικά ζωγραφισμένη. Μετά από εξέταση των μελετητών κάτω από μικροσκόπιο και χημική ανάλυση του χρώματος αποδείχτηκε ότι η ζυγαριά δεν περιέχει ούτε χρυσό ούτε μαργαριτάρια. Η γυναίκα κρατά απλώς τη ζυγαριά σε απόλυτη ισορροπία και είναι βυθισμένη σε περισυλλογή. 
Τα κοσμήματα πάνω στο τραπέζι με μπλε ύφασμα γυαλίζουν στο φως. Μπορούν να θεωρηθούν ως πειρασμός ή ηδονή, ενώ τα μαργαριτάρια εδώ τοποθετημένα στον ίδιο άξονα με το στομάχι της γυναίκας είναι ένας υπαινιγμός για την αγνότητα της γυναίκας. 
Πρόκειται για μία δυνατή εικόνα αρετής που θυμίζει παραδοσιακές εικόνες της Δικαιοσύνης (που πάντοτε παριστάνεται να κρατά ζυγαριά). 

Γυναίκα στα Μπλε που Διαβάζει Γράμμα, 1663-1664, Ρεικσμουζέουμ, Άμστερνταμ

Ο πίνακας αυτός με τον τίτλο "Γυναίκα στα μπλε που διαβάζει γράμμα" χρονολογείται το 1663-1664 και βρίσκεται στο Ρεικσμουζέουμ στο Άμστερνταμ.
Η σύνθεση βρίσκεται σε υπέροχη αρμονία και υπάρχει τέλεια γεωμετρική σχέση ανάμεσα σε όλα τα στοιχεία του πίνακα. Η σκηνή διαδραματίζεται σε ένα εσωτερικό χώρο σπιτιού όπου απεικονίζεται μια γυναικεία μορφή πλάγια, φορώντας ένα μπλε ριχτό ρούχο και κρατώντας ένα γράμμα με το βλέμμα της στραμμένο σε αυτό. Θεωρείται μάλιστα ότι η γυναίκα έχει τα χαρακτηριστικά της γυναίκας του Βερμέερ.
Αμέσως δημιουργούνται ερωτήματα: η γυναίκα είναι έγκυος, όπως υποδηλώνει η εμφάνιση της; Τι είδους νέα διαβάζει; Παρά τις λεπτομερείς συγκρίσεις με τη μόδα της εποχής δεν έχει εξακριβωθεί αν η μητρική εμφάνιση της γυναίκας οφείλεται σε εγκυμοσύνη ή απλώς στα ρούχα της. Το φως που πέφτει από τα αριστερά (πάντα το φως στα έργα του Βερμέερ πέφτει από τα αριστερά) φωτίζει το γράμμα που κρατά στα χέρια της.
Στο τραπέζι, υπάρχει ένα παρατημένο μαργαριταρένιο κολιέ (σύμβολο αγνότητας ή και στοιχείο ματαιοδοξίας) αποκαλύπτει το ενδιαφέρον του Βερμέερ για την παραμικρή λεπτομέρεια καθώς και την ιδιαίτερη φροντίδα στην απόδοση του φωτός. Η άδεια καρέκλα, ο χάρτης και το γράμμα ίσως είναι αναφορά σε κάποιον απόντα, πιθανώς τον σύζυγο της γυναίκας. 
Ο Βερμέερ δεν εισχωρεί ποτέ πλήρως στη ζωή των μοντέλων του. Περιορίζεται σε υπαινιγμούς για την κατάσταση τους, χωρίς ποτέ να εισβάλλει στον ιδιωτικό τους χώρο ή να παρεισφρέει στα προσωπικά μυστικά τους.

Το Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι, περ.1665, Μαουρίτσχοις, Χάγη

Το πορτρέτο αυτό είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Βερμέερ αλλά παρ'όλες τις προσπάθειες δεν έχει εξακριβωθεί η ταυτότητα του μοντέλου. Η γοητεία του ίσως έγκειται στο ότι αποτελεί μια υποβλητική έκφραση της διαχρονικής γυναικείας ομορφιάς. 
Μερικές φορές αναφέρεται και ως "η Μόνα Λίζα του Βορρά" ή "η Ολλανδική Μόνα Λίζα".

Απεικονίζεται λοιπόν μια γυναικεία μορφή που ξεπροβάλλει από ένα σκοτεινό φόντο χάρη στο φως που εισάγεται από τα αριστερά (χαρακτηριστικό της τεχνοτροπίας του Βερμέερ, καθώς αξιοποιούσε το φως με ένα απαράμιλλο τρόπο για να δώσει εκφραστικότητα σε ένα πρόσωπο) και χάρη στον άσπρο γιακά που μας ωθεί να κοιτάξουμε προς το πρόσωπο. 
Ο άσπρος γιακάς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το σκούρο φόντο και η αίσθηση της τρίτης διάστασης ενισχύεται.
Τα χρώματα είναι κίτρινο, καφέ και μπλε. Το τελευταίο το οποίο είναι και το αγαπημένο του χρώμα έχει χρησιμοποιηθεί απλόχερα στο μαντήλι που φοράει στο κεφάλι το κορίτσι. Το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι που μας τραβά το βλέμμα είναι πιθανώς σύμβολο αγνότητας ή και στοιχείο ματαιοδοξίας. 

Ο διάσημος αυτός πίνακας του έχει μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη το 2003, με τον τίτλο "Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι"

Η Γαλατού, περ.1660, Ρέικσμουζέουμ, Άμστερνταμ

Στην προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για τον Ολλανδό ζωγράφο Βερμέερ (1632-1675) και είδαμε σύντομα τη βιογραφία του. Το θέμα που θα μας απασχολήσει, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, είναι το πως απεικονίζονται οι γυναίκες της Ολλανδικής κοινωνίας μέσα στο έργο του.
Πρώτος πίνακας που θα αναλύσουμε είναι ο αγαπημένος μου που φέρει την ονομασία "Η Γαλατού'' ή "Η Υπηρέτρια που χύνει το γάλα", ο οποίος χρονολογείται γύρω στο 1660 και βρίσκεται στο Ρέικσμουζέουμ στο Άμστερνταμ.
Η σκηνή παίρνει μέρος σε ένα εσωτερικό χώρο σπιτιού και φωτίζεται διακριτικά από μια απαλή αχτίδα στα αριστερά από το παράθυρο. Η Ολλανδική τέχνη του 17ου αι. χαρακτηρίζεται όπως έχουμε αναφέρει ήδη από θέματα και φόρμες που συνάδουν με την εσωτερική διακόσμηση: σκηνές καθημερινότητας, προσωπογραφίες και νεκρές φύσεις.
Τα αντικείμενα στο τοίχο  υποδηλώνουν το κοινωνικό περιβάλλον και  μας δίνουν πληροφορίες για το  σπίτι που στεγάζει το νοικοκυριό. Στο τραπέζι η νεκρή φύση έχει αποδοθεί με επιδέξιο ρεαλισμό. Επιδεικνύουν, επίσης, την ικανότητα του Βερμέερ να προσαρμόζει τη ζωγραφική του για να αποδώσει εύστοχα διαφορετικές επιφάνειες και δομές.

Η φιγούρα της γυναίκας είναι προφανώς η αλληγορία της ίδιας της ζωγραφικής καθώς έχει πάνω της τα τρία βασικά χρώματα: κίτρινο, μπλε, κόκκινο και είναι τόσο γοητευτική που μας κάνει σχεδόν να παραβλέψουμε τη φροντίδα με την οποία ζωγράφισε ο Βερμέερ την υπόλοιπη σκηνή. Η γυναικεία μορφή είναι ένα σοβαρό, γεροδεμένο κορίτσι που αποτελεί σχεδόν εμβληματική μορφή της Ολλανδίας του 17ου αιώνα. Είναι ευημερούσα και οικονόμα, σωματικά υγιής και ηθικά ενάρετη, χαρακτηριστικά τα οποία ο Βερμέερ φροντίζει να δώσει στις γυναίκες των έργων του. 

Ο πίνακας αυτός είναι διάσημος και θεωρείται ότι συμβολίζει την Ολλανδική αρετή της Οικονομίας, θεωρία που γίνεται άμεσα αντιληπτή εάν προσέξει κανείς το πόσο αποφασισμένη φαίνεται η γυναικεία μορφή ώστε να μην χυθεί ούτε σταγόνα γάλα. Το γάλα είχε σημαντική θέση στην Ολλανδική οικονομία. Έτσι, είναι μια καθημερινή σκηνή που της προδίδεται μεγαλύτερη έννοια, καθώς πρόκειται για μια ιεροτελεστία.

Αποτελεί, τέλος, ένα παραπέρα βήμα προς την κατεύθυνση της οπτικής εντύπωσης. Τα αντικείμενα προβάλλουν εδώ σαν αιώνιες φόρμες, τοποθετημένες σε έναν ιδανικό χώρο, ενώ ένας στιλπνός φωτισμός σκεπάζει πρόσωπα και αντικείμενα με την ίδια ψυχρή αποστασιοποίηση. 

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Johannes Vermeer (1632-1675)

Ένας από  τους αγαπημένους μου ζωγράφους  είναι ο Ολλανδός Johannes Vermeer  (1632-1675). Ο Βερμέερ  έζησε και εργάστηκε στην περιοχή του Ντελφτ της Δυτικής Ολλανδίας κατά τον 17ο αι. Στην Ολλανδία η άνθηση της ζωγραφικής τον 17ο αι. είναι ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια σε ολόκληρη την ιστορία της τέχνης. Κατά τον λεγόμενο Χρυσό αιώνα, στην Ολλανδία παρήγαγαν περισσότερουυς πίνακες από οποιαδήποτε άλλη χώρα που προορίζονταν για ιδιωτικές συλλογές.     
Για τη ζωή του έχουμε ελάχιστα στοιχεία, αλλά γνωρίζουμε ότι κύρια απασχόληση του πατέρα του και αργότερα του ίδιου ήταν το εμπόριο πινάκων. Επίσης, διετέλεσε μέλος, ίσως και Πρόεδρος, της Συντεχνίας του Αγίου Λουκά στο Ντελφτ (Ο Άγιος Λουκάς είναι ο προστάτης άγιος των ζωγράφων). Μετά το θάνατο του Φαμπρίτσιους Κάρελ (1622-1654) ο οποίος αποτέλεσε κεντρική φιγούρα της καλλιτεχνικής σκηνής του Ντελφτ στα μέσα του 17ου αιώνα, άρχισε να αναπτύσσει το προσωπικό του ύφος, ένα ύφος κλασικό, πέρα από το χρόνο, μνημειώδες, που στηρίζεται στη γεμάτη πάθος αλλά και αποστασιοποιημένη ταυτόχρονα παρατήρηση της πραγματικότητας στις καθημερινές της εκφάνσεις, με τη σπιτική ζωή και ανυψώνεται στο επίπεδο της ποίησης.  Σήμερα, ο Βερμέερ θεωρείται σαν ένα από τους μεγαλύτερους Δασκάλους . 
Στους πίνακες του, η όσο το δυνατόν πιο πλήρης αναπαράσταση της πραγματικότητας επιτυγχάνεται με τη βοήθεια μηχανικών και εικονογραφικών μέσων:ο σκοτεινός θάλαμος[1],οι καθρέπτες, το απαλό και λεπτό χρώμα που η υφή του δεν καταστρέφει τη ψευδαίσθηση της απομίμησης, η τονική και γεωμετρική σπόδοση του ζωγραφικού χώρου, ο ‘γλυπτικός’χαρακτήρας των μορφών, όλα αυτά χρησιμοποιούνται χωρίς κανένα ενδοιασμό για να τονίσουν την εικαστική διαδικασία. Στα έργα του περιλαμβάνονται σηνές της καθημερινότητας, προσωπογραφίες, αλληγορίες και συμβολισμοί, ενώ ενδιαφέρον έδειξε και στις επιστήμες με απεικονίσεις της μουσικής, της γεωγραφίας , της αστρονομίας κλπ. 
Ένα από τα θέματα που πάντα ήθελα να αναφερθώ είναι στο πως ο Βερμέερ απεικονίζει τη γυναικεία φύση  μέσα  στο έργο του.  Ο Βερμέερ έδειξε μια εξαιρετική ικανότητα να εισχωρεί στη γυναικεία διανοια, στα αισθήματα και τα μυστικά της. Οι γυναίκες της Ολλανδικής κοινωνίας, σύμφωνα με το δόγμα του καλβινισμού[2],  ήταν φύλακες της οικογένειας, υπεύθυνες για την εκπαίδευση των παιδιών και προστάτιδες της ηθικής και της τάξης.  Ήταν γυναίκες εύρωστες και δραστήριες. Μέσα από το έργο του ο Βερμέερ μας εισάγει στον γυναικείο κόσμο της σεμνότητας, της συγκρατημένης χαράς, της σιωπηλής περισυλλογής αλλά και σε στιγμές διασκέδασης, ανησυχίας και πάθους.  

Βασική βιογραφία του Vermeer:
1632
Γεννιέται στο Ντελφτ
1652
Μετά το θάνατο του πατέρα του, συνεχίζει τη δουλειά ως έμπορος έργων τέχνης
1653
Παντρεύεται την Καταρίνα Μπόλνες
1654
Πεθαίνει σε ατύχημα ο Φαμπρίτσιους ο οποίος υπήρξε σημείο αναφοράς για τον Βερμέερ
1662-1663
Αναλαμβάνει σημαντικές θέσεις στη Συντεχνία των ζωγράφων
1664
Σύμφωνα με μαρτυρίες είναι μέλος της πολιτοφυλακής του Ντελφτ
1672
Ο οίκος της Χάγης τον καλεί στη Χάγη για να εκτιμήσει πίνακες
1675
Πεθαίνει σε ηλικία 43 ετών
  


[1]Ο θάλαμος σκοτεινός και ο θάλαμος φωτεινός είναι τεχνάσματα που χρησιμοποιούν το φως για να αποτυπώσουν το είδωλο ενός πορτρέτου, τοπίου κλπ. Στο χαρτί από όπου ο καλλιτέχνης μπορεί στη συνέχεια να το αντιγράψει ή να το αναπαράγει. Ο σκοτενός θάλαμος χρησιμοποιεί την ίδια οπτική αρχή που χρησιμοποιείται και στη φωτογραφία ενώ ο φωτεινός θάλαμος χρησιμοποιεί ένα πρίσμα για το σχηματισμό του ειδώλου.
[2] Η Ολλανδία είχε υιοθετήσει τον Καλβινισμό ως επίσημη θρησκεία της χώρας.


  Βιβλιογραφία:
"Βασικές έννοιες της Ιστορίας της Τέχνης", Heinrich Wolfflin, εκδ.Επίκεντρο, Θεσ/νίκη   2006.
 "Τέχνη και Οπτική Αντίληψη, Η ψυχολογία της δημιουργικής όρασης", Rudolf Arnheim,εκδ.Θεμέλιο, Αθήνα 2004.
"Το Μικρό βιβλίο των Μεγάλων Ζωγράφων" εκδ.Ψυχογιός, Αθήνα.
"Η Ευρωπαική Ζωγραφική του 17ου αι.Το Μπαρόκ", Χρύσανθος Χρήστος, εκδ.Νέα Πορεία, Θεσ/νίκη 1973. 


Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

O Tintoretto στην Εθνική Πινακοθήκη!

Μια σπάνια οροφογραφία η "Αλληγορία της μουσικής" (διασ. 3,35x2,40µ.), του Ιταλού καλλιτέχνη Tintoretto,Jacopo Robusti (1518-1594), θα βρίσκεται στην αίθουσα ευρωπαικών συλλογών της Εθνικής Πινακοθήκης στην Αθήνα. 
Στο έργο βλέπουμε τη φτερωτή μορφή της Διάνοιας σε μια σύνθεση που υπάρχουν τρεις γυναικείες μορφές. Μια αοιδός, μία που χορδίζει το λάουτο της και μια άλλη που φαίνεται να ακούει προσεκτικά. Θεωρείται ένα έργο που δεν αναπαριστά    την ίδια τη μουσική εκτέλεση, αλλά το συντονισμό που είναι απαραίτητη προυπόθεση για τη μουσική.
Ένα άλλο έργο του ίδιου καλλιτέχνη που βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη είναι " Η Αγία Μαργαρίτα", που χρονολογείται περίπου το 1550.
Ο Tintoretto είναι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της Βενετικής Σχολής στη «Χρυσή εποχή» της Βενετίας στο τέλος της Αναγέννησης (16ος αιώνας).Το όνομα του συνδέεται με ονόματα όπως του Βερονέζε (Veronese), του Σιαβόνε (Schiavone), του Σαλβιάτι (Salviati) και  του Τισιανού (Titian), ενώ από το 1540 περίπου γίνεται φανερή η επίδραση του Μιχαήλ-Αγγέλου (Michelangelo) στα έργα του.


Πηγές: Τα Νέα, Περιοδικό Αρχαιολογία

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης επιστρέφει στην Αίγυπτο αντικείμενα

Ένα αξιοσημείωτο νέο είναι ότι το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης δέχθηκε να επιστρέψει στην Αίγυπτο θραύσματα, που προέρχονται από τον τάφο του  Τουταγχαμών, φαραώ της 18ης δυναστείας που  πέθανε σε ηλικία 18 ετών και ανακαλύφθηκε το 1922 από τον Βρετανό αρχαιολόγο Κάρτερ.
Τέσσερα από τα αντικείμενα, σύμφωνα με την ανακοίνωση, έχουν «σημαντικότερο ιστορικό ενδιαφέρον», ιδιαίτερα ένα μικρό σκυλί από ορείχαλκο και ένα στοιχείο περιδέραιου που αναπαριστά μια σφίγγα.
Μήπως να ελπίζουμε και για τα δικά μας;



Πηγή:Περιοδικό Αρχαιολογία, in.gr

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Αρχαίοι Ελληνικοί Θησαυροί


14 Απριλίου-31 Δεκεμβρίου 2010
Νομισματικό Μουσείο, Ιλίου Μέλαθρον, Πανεπιστημίου 12 Αθήνα, Ελλάδα.
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Κυριακή 8:30 -15:00

Πληροφορίες στα τηλέφωνα: 210 3612190, 210 3612519
www.nma.gr
nm@culture.gr

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Βραβείο στο Μουσείο της Ακρόπολης


Το βραβείο του «Καλύτερου Μουσείου του Κόσμου» κέρδισε το Μουσείο της Ακρόπολης στον διαγωνισμό που πραγματοποίησε η Ένωση Δημοσιογράφων Τουριστικών Συντακτών Βρετανίας.


My favorite paintings etc.

My favorite paintings etc.
Η Άνοιξη, περ.1478, Ουφίτσι, Φλωρεντία, Μποτιτσέλι.

Η Αφροδίτη και ο Άρης, 1485, Λονδίνο, Μποτιτσέλι

Η Γαλατού, 1660, Ρέικσμουζέουμ Άμστερνταμ, Vermeer

Μεταννοούσα Μαγδαληνή{με κερί που καπνίζει},1635-7,Λος Άντζελες,George de la Tour

Pietà, 1499,Βασιλική Αγίου Πέτρου, Βατικανό,Michelangelo