Blod.gr

Ένας πολύ καλός ιστότοπος που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Μποδοσάκη είναι το http://www.blod.gr το οποίο συγκεντρώνει και προβάλλει διαλέξεις, ομιλίες και εκδηλώσεις από όλο το φάσμα της επιστημονικής και πνευματικής μας ζωής. Ρίξτε του μια ματιά ;)

Τα μυστικά της αρχαιότερης χριστιανικής επιγραφής γραμμένης στα ελληνικά

Εκπληκτικά μυστικά της αρχαιότερης χριστιανικής επιγραφής στον κόσμο, η οποία είναι γραμμένη στα ελληνικά, φέρνουν στο φως νέες έρευνες.
Πρόκειται για πληροφορίες που δείχνουν τη σχέση των δημιουργών της με τον αιρετικό φιλόσοφο Βαλεντίνο, αλλά και την επιρροή που είχαν δεχτεί από προχριστιανικά στοιχεία.
Η επιγραφή είναι πέτρινη, με επίσημη ονομασία NCE156. Ανήκει στη συλλογή των Μουσείων του Καπιτωλίου της Ρώμης και χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 2ου αιώνα μ.Χ., όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία βρισκόταν στη μεγαλύτερη ακμή της.
Από την ίδια περίοδο δεν υπάρχουν άλλα χριστιανικά κατάλοιπα γραφής πάνω σε πέτρα, παρά μόνο σε πάπυρο, τα οποία φέρουν αποσπάσματα των ευαγγελίων, γραμμένα με μελάνι.
Ωστόσο η NCE156 καινοτομεί και ως προς το περιεχόμενό της, καθώς δεν αναφέρεται άμεσα στα ευαγγέλια, αλλά παραπέμπει σε χριστιανικές πεποιθήσεις, εμπλουτισμένες με ειδωλολατρικά στοιχεία.  Το κείμενο αναφέρει:
"Στο λουτρό μου, οι αδελφοί του νυφικού θαλάμου φέρουν τους πυρσούς,
[εδώ] στις αίθουσές μας πεινούν για τα [αληθινά] δείπνα,
ακόμη και όταν εγκωμιάζουν τον Πατέρα και δοξάζουν τον Υιό.
Εκεί [με τον Πατέρα και τον Υιο] είναι η μοναδική πηγή και ρείθρα της αλήθειας."
(απόδοση από τη μτφ. του κειμένου στα αγγλικά, όπως εμφανίζεται στο Live Science)
Ένας επιστήμονας, ο Γκρέγκορι Σνάιντερ, από το Κολέγιο Ντέιβιντσον της Βόρειας Καρολίνας, που έχει αφιερώσει 50 χρόνια ερευνών στη συγκεκριμένη επιγραφή, πιστεύει ότι πρόκειται για επικήδειο επίγραμμα, που περιλαμβάνει χριστιανικά και ειδωλολατρικά στοιχεία.
"Πρόκειται πράγματι για επιγραφή του 2ου αιώνα μ.Χ., είναι δηλαδή το παλαιότερο χριστιανικό κείμενο που κατέχουμε", δήλωσε στην ιστοσελίδα LiveScience.
Τη χρονολόγηση της επιγραφής έκανε πριν από περίπου 40 χρόνια η Μαργκερίτα Γκουαρντούτσι, γνωστή Ιταλίδα επιγραφολόγος, που πέθανε το 1999.
Σύμφωνα με το άρθρο του LiveScience, η Γκουαρντούτσι πρότεινε τον 2ο αιώνα μ.Χ., επειδή η επιγραφή ήταν γραμμένη με ελληνικά γράμματα κλασικού στιλ, που χρησιμοποιούνταν στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του 1ου και 2ου αιώνα μ. Χ. Αργότερα, τα γράμματα άλλαξαν. Για παράδειγμα, το ωμέγα (Ω) και το Σίγμα (Σ) τροποποιήθηκαν και έμοιαζαν περισσότερο με τα γράμματα W και C αντίστοιχα.
Ο δημιουργός της επιγραφής ήταν πιθανότατα μαθητής του Βαλεντίνου, γνωστικού αιρετικού, που γεννήθηκε στην Αίγυπτο περίπου το 100 μ.Χ., ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου δημιούργησε τη δική του Εκκλησία και σχολή για να καταλήξει στην Κύπρο, όπου πέθανε το 160/161 μ.Χ., αφού πρώτα απέκτησε ισχυρή ομάδα μαθητών.
Οι οπαδοί του Βαλεντίνου αλλά και του κινήματος των Γνωστικών είχαν αρκετές διαφορές με τους πρώτους Χριστιανούς. Για παράδειγμα, δεν πίστευαν ότι έπρεπε να γίνουν μάρτυρες, ούτε ότι κάποια πράγματα είναι κακό να τα κάνουν, όπως το να πάρουν όρκο στο όνομα του Καίσαρα ή να προσφέρουν θυμίαμα σε ένα άγαλμα.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, στην επιγραφή επικρατεί μια εκπληκτική ανάμιξη στοιχείων χριστιανικής και ειδωλολατρικής παράδοσης. "Πρόκειται για πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, που δείχνουν ότι αυτή την περίοδο η χριστιανική ταυτότητα ήταν ευέλικτη", αναφέρουν.


Πηγή: Έθνος

Στο φως αιγυπτιακός τάφος της 26ης Δυναστείας

Τάφος της 26ης Δυναστείας αποκαλύφθηκε τυχαία στην περιοχή Άιν Σαμς, κοντά στο Κάιρο, κατά τη διάρκεια εκσκαφών για τη θεμελίωση ιδιωτικής κατοικίας. Σύμφωνα με τον Άτεφ Αμπού Ελ Ντάχαμπ, υπευθύνου των αρχαίων αιγυπτιακών (φαραωνικών) αρχαιοτήτων, οι εργάτες αποκάλυψαν λίθινο τοίχο με ιερογλυφική επιγραφή. Επιθεώρηση από επιτροπή του SCA επιβεβαίωσε το εύρημα, ταυτοποιώντας το με τμήμα τάφου της 26ης Δυναστείας. Ο τάφος βρέθηκε συλημένος, καθώς αντικείμενα δεν εντοπίστηκαν στο εσωτερικό του.  Η ανασκαφή θα συνεχιστεί ενώ θα συνδυαστεί και με περαιτέρω επιθεώρηση του οικοπέδου για την ύπαρξη επιπλέον αρχαιολογικών ευρημάτων. Ο τάφος στη συνέχεια θα αποσπαστεί από το έδαφος για να παραχωρηθεί η γη όπου βρέθηκε στον ιδιοκτήτη.


Πηγή: Αρχαιολογία online

Τουταγχαμών

Ο Τουταγχαμών, νεαρός φαραώ, πέθανε μόλις 18 χρονών από ελονοσία όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές μετά από ανάλυση του Dna. Οι ίδιες έρευνες έδειξαν ότι ο Τουταγχαμών ήταν μάλλον γιος του φαραώ Ακενατόν, σύζυγος της βασίλισσας Νεφερτίτης. Η ανακάλυψη του τάφου του νεαρού Τουταγχαμών έγινε το 1922 από τον Βρετανό αρχαιολόγο Κάρτερ Χ. στην κοιλάδα των Βασιλέων.  Ο τάφος ήταν ο τελευταίος από τους συνολικά 69 τάφους που βρέθηκαν εκεί. Παγκόσμια κατάπληξη όμως προκάλεσε το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός τάφος που δεν ήταν συλλημένος. Τα πολύτιμα αντικείμενα που βρέθηκαν μέσα στο φέρετρο του και στους γύρω χώρους, τον κατέταξαν στην κορυφή του ενδιαφέροντος. Το σώμα του ήταν τυλιγμένο με λινά πανιά, ενώ το κεφάλι του καλυπτόταν από μια εντυπωσιακή ολόχρυση μάσκα που έμεινε στην ιστορία ως «η μάσκα του Τουταγχαμών». Στην ταφική αίθουσα υπήρχε η λάρνακα, δηλαδή το χρυσό εσωτερικό φέρετρο του βασιλιά. Το φέρετρο αποτελείται από μασίφ χρυσό με 16 μ μήκος, 10μ πλάτος και ύψος 9 πόδια. Γύρω γύρω υπήρχαν αναπαραστάσεις του βασιλιά με τις θεότητες.

Οι διάφορες ονομασίες τις οποίες έλαβε ή με τις οποίες αναφέρεται (ή ενδεχομένως αναφέρεται) στην ιστορία είναι:

• Tutankhaten = twt-anx-itn = Living Image Of The Aten
• Tutankhamun = twt-anx-imn = Living Image Of Amun
• Heqa-Iunu-Semai = HqA-iwnw-Smai =Ruler Of Heliopolis
• Nebkheperure = nb-xprw-ra = Lord Of Manifestations Is Re
• Heqa Maat = HqA-mAat = Lord Of True
• Nebkheperwre = nb-xprw-ra = Lord Of Manifestations Is Re
• Προφανώς, ταυτίζεται με τον φαραώ που οι διασώστες του Μανέθωνα αναφέρουν με τα ονόματα "Ακεχήρης Β'" και "Χερρής".

Ο πρώτος "αρχαιολόγος"

Ο πρώτος «αρχαιολόγος», με την έννοια που δίνουμε σήμερα στον επιστημονικό κλάδο της αρχαιολογίας, υπήρξε ο Γιόχαν Γιόαχιμ Βίνκελμαν (Johann Joachim Winkelmann), ο οποίος γεννήθηκε το 1717 στην Πρωσία. 
Από μικρό τον γοήτευαν οι παλαιοί σκελετοί των Ούννων του 4ου αι. μ.Χ., που είχαν κατακλύσει την Ευρώπη. Μεγαλώνοντας, απέκτησε έντονο ενδιαφέρον για την αρχαία τέχνη και επισκέφθηκε πολλά ιδιωτικά μουσεία και συλλογές των πλούσιων αστών.
Το σημαντικότερο από τα βιβλία που έγραψε είναι η Ιστορία της Τέχνης της Αρχαιότητας που τον έκανε ευρύτατα γνωστό. Ήταν ο πρώτος ερευνητής της αρχαιότητας που υποστήριξε πως η μελέτη της τέχνης και της μυθολογίας μπορεί να αποκαλύψει πολλά για έναν αρχαίο πολιτισμό. Ο Βίνκελμαν παρακολούθησε τις ανασκαφές στην Ηράκλεια (Herculaneum) και την Πομπηία.
Ωστόσο, ο άκρατος ενθουσιασμός του του κόστισε τελικά τη ζωή του. Καθώς επέστρεφε από τη Νάπολη, σε ένα πανδοχείο της Τεργέστης έπιασε κουβέντα με έναν ταξιδιώτη, ο οποίος όμως ήταν ληστής που μόλις είχε βγει από τη φυλακή. Μες στον ενθουσιασμό του, ο Βίνκελμαν του διηγήθηκε για τα θαυμάσια ευρήματα των ανασκαφών, δείχνοντάς του επιπλέον και μερικά χρυσά νομίσματα που είχε αποκτήσει στη Βιέννη. Λίγο αργότερα εκείνη τη μέρα του 1768, ο ληστής, οπλισμένος με μαχαίρι και κρατώντας ένα σκοινί, αιφνιδίασε τον Βίνκελμαν που έγραφε στο δωμάτιό του. Προσπάθησε να τον πνίξει, αλλά ο αρχαιολόγος ήταν δυνατός και τον  απώθησε. Τότε ο ληστής μαχαίρωσε τον πρώτο αρχαιολόγο στην ιστορία. Η είδηση του βίαιου και αιφνίδιου θανάτου του διαδόθηκε γρήγορα σε ολόκληρη την Ευρώπη, συγκλονίζοντας τους φιλολογικούς, επιστημονικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους, καθώς εκείνη την εποχή ο Βίνκελμαν είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη στη Γηραιά Ήπειρο.


Πηγή: Αρχαιολογία Online

Στο φως αποθέτης με σπάνια αναθήματα στη Βραυρώνα

Tμήμα αποθέτη με πληθώρα σπάνιων αναθημάτων εντοπίστηκε κατά τη διάνοιξη τομής για την κατασκευή αποστραγγιστικού φρέατος στο χώρο δυτικά της στοάς και βόρεια της ιεράς πηγής στο ιερό της Άρτεμης στη Βραυρώνα. 
Συγκεκριμένα, στο φως ήρθαν αποσπασματικά σωζόμενα ειδώλια των  αρχαϊκών χρόνων και αγγεία ανατολίζοντος ρυθμού, δύο ακέραια χάλκινα κάτοπτρα, ληκύθια, τμήματα πυξίδων και άλλων αγγείων του 5ου αι. π.Χ. Το σημαντικότερο και εντυπωσιακότερο εύρημα ήταν ένα ξύλινο ειδώλιο πεπλοφόρου γυναικείας μορφής του α’ μισού του 5ου αι. π.Χ. με σάκκο στο κεφάλι, περίτεχνη βοστρυχωτή κόμμωση και ίχνη ερυθρής χρωστικής (εικ. 1). Βρέθηκαν επίσης, ξύλινα τμήματα αγγείων, κυρίως σώματα και πώματα κυλινδρικών πυξίδων, καθώς και σανιδόμορφα τεμάχια ξύλου. Για πρώτη φορά ήρθαν στο φως δύο ξύλινα καττύματα (σόλες) υποδημάτων, τμηματικά σωζόμενα με περίτεχνη διακόσμηση εγχάρακτων μοτίβων (εικ.2). Ανάμεσα στα ευρήματα εντοπίστηκαν και βοτανικά είδη (κυπαρισσόμηλο, φύλλο δένδρου) που θα βοηθήσουν στην ανασύσταση του αρχαίου φυσικού περιβάλλοντος. Η αποκάλυψη έγινε κατά τη διάρκεια του ενταγμένου στο ΕΣΠΑ Αττική 2007-2013 έργου «Διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου και συντήρηση της στοάς του ιερού της Αρτέμιδος στη Βραυρώνα», που πραγματοποιείται με αυτεπιστασία από τη Β΄ ΕΠΚΑ.  
Τα ξύλινα ευρήματα της Βραυρώνας βρίσκονται σήμερα σε στάδιο καθαρισμού και η όλη διαδικασία της συντήρησης αναμένεται να διαρκέσει τρεις μήνες από την περάτωση της διάνοιξης του φρέατος και την προμήθεια του απαραίτητου εξοπλισμού συντήρησης.
Στην επιχείρηση τεκμηρίωσης και συντήρησης η Β΄ Εφορεία συνεργάζεται με το Εθνικό Ίδρυμα Αγροτικής Έρευνας (ΕΘΙΑΓΕ).


Πηγή: ΥΠΠΟΤ (δελτίο τύπου), Περ/κό Αρχαιολογία online

Ξεκίνησαν οι εργασίες στον Αρχαιολογικό χώρο της Τυλίσου

Ξεκίνησαν οι εργασίες ανάπλασης, ανάδειξης και αποκατάστασης του Αρχαιολογικού χώρου της Τυλίσου, το οποίο έχει ενταχθεί και χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ.

Οι εργασίες που εκτελούνται στην Τύλισο προβλέπουν τη συνολική ανάπλαση του αρχαιολογικού χώρου, την εκ νέου περίφραξη και προστασία του, την τοποθέτηση επεξηγηματικών πινακίδων, καθώς και τη δημιουργία για πρώτη φορά μεγάλου χώρου στάθμευσης για τους επισκέπτες.
Εκτός από τις εργασίες αυτές ο Δήμος Μαλεβιζίου, με δικούς τους πόρους, πραγματοποιεί τη διάνοιξη ενός νέου δρόμου ο οποίος θα συνδέσει τον αρχαιολογικό χώρο απευθείας με τον κεντρικό δρόμο της Τυλίσου, επιλύοντας το οξύτατο πρόβλημα της προσβασιμότητας που αντιμετώπιζε το μνημείο.
Η αρχαία Τύλισος, που διασώζει το όνομά της από τους αρχαιότατους χρόνους, αποτελεί τον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο στο Μαλεβίζι, και με τη διαχρονική κατοίκησή της από τη Μινωική εποχή μέχρι και τους Ελληνικούς χρόνους, αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα της μακραίωνης ιστορίας και της διαχρονικής ακμής ολόκληρης της περιοχής του δήμου.

Πηγή: Νέα Κρήτη